FAQ: Why did we return sooner than later?

First post by Luke. Pierwszy wpis Luke'a.

To all the good people who have been following our blog we thought it necessary to answer this frequently asked question in a post unto itself.  The most popular assumption being and sorry but NO, Karolina is not pregnant. 

We decided a while ago that we would return in time for Christmas here with Karolina's parents, which is where we are staying at the moment, at least until the end of the year.
Whilst wwoofing in Argentina we came to learn or realize quite quickly what it is we needed to learn. I think it was mostly a confirmation to ourselves that we now know what we want in life. So instead of traveling to other countries all over South America and seeing the sights for the sake of it we decided to hold onto our savings and spend it towards a piece of land on which we can make our own start by working for ourselves, or should I say, to simply start living Life, as close to Nature and her seasons as we can possibly get:) 

At the end of our journey we decided to treat ourselves before returning to a week in Brazil on an island called Ilha do Mel (honey island). An eco station cross lovers cross surfers paradise, a really cool place where we had a really good time and met some beautiful people:))

And yes the blog will continue, oh yes:) To all you good people: the journey is not at an end - it has just begun. 

 

Do wszystkich dobrych ludzi, ktorzy czytali nasz blog, myslimy, zeby odpowiedziec na to najczesciej zadawane pytanie konieczny jest wpis osobny wpis. Odpowiadajac na najpopularniejszy z domyslow, niestety Karolina nie jest w ciazy. 

Jakis czas temu zdecydowalismym, ze wrocimy przed Swietami Bozego Narodzenia i spedzimy je z rodzicami Karoliny, gdzie obecnie przebywamy, przynajmniej do konca tego roku.

Podczas wwoofingu w Argentynie bardzo szybko zdalismy sobie sprawe czego tak naprawde musimy sie nauczyc. Mysle, ze pobyt tam utwierdzil nasze zyciowe pragnienia tego, co czego chcemy od zycia. Wiec zamiast podrozy do innych krajow Ameryki Poludniowej i zwiedzania turystycznych atrakcji zdecydowalismy sie zatrzymac troche naszych oszczednosci i przenaczyc je na dofinansowanie kupna kawalka ziemi, gdzie bedziemy mogli zaczac pracowac dla siebie, powinienem raczej powiedziec, po prostu zaczac Zyc tak blisko Natury i zgodnie z porami roku jak to tylko mozliwe:).

Pod koniec naszej podrozy postanowilismy zafundowac sobie tydzien na wyspie Ilha do Mel (miodowej wyspie) w Brazylii. ekologiczne miejsce, raj dla zakochanych i surferow, naprawde wyluzowana wyspa gdzie spedzilismy kilka wspanialych dni i poznalismy pieknych ludzi:))

Tak, blog bedzie kontynuoway, oh yes:) Do wszystkich dobrych ludzi: to nie jest koniec podrozy - ona dopiero sie zaczela.

Our lock has been added to a bridge in Frankfurt with thousands of others. Forever locked together:)

Nasza klodka zostala dodana do tysiaca innych na moscie we Frankfurcie. Zlaczeni na zawsze:)

Beardy man - last chapter

The beard is gone. There was an attempt of natural extending but luckily it didn't work out. Luke is a different man now, 10 years younger, at least he looks like one;)). Before he clean shaved his face he decided to be a man with a mustache for one day. his mustache is already famous in Brasil where Luiz and his friends organize an annual mustache party, Luke is invited as a Private Luke, Command Mustache.

We Don't miss the beard.

Broda zniknela. Byla jeszcze proba naturalnego przedluzenia jej, ale na szczescie nie wypalila. Luke jest innym czlowiekiem, 10lat mlodszym, przynajmniej z wygladu;)). Zanim oczyscil swoja twarz zupelnie postanowil zostac wasaczem na jeden dzien. Jego wasy sa juz slawne w Brazylii, gdzie Luiz wraz z kolegami organizuje coroczne impreze wasaczy, Luke zostal zaproszony jako Private Luke, Command Mustache.

Nie tesknimy za broda.

Honey Island / Miodowa Wyspa

As most of the people guessed we're back in Poland now. It's strange to think that two weeks ago we were in a hot paradise. I'll try to describe our stay on Ilha do Mel (honey island) as good as I can.

From Puerto Iguazu (Argentina) we took a bus to Foz do Iguacu (Brasil) and straight away we felt a difference. Everything seemed more organized and clean on Brasilian side, we were very cautious as we've heard few scary stories about the robberies but we found the people so nice and helpful we were surprised. Not that Argentinians weren't pleasant but there is something amazing in the people of Brasil, the open heart, non-judgmental attitude, the liveliness and the beauty, internal and external. I'm only writing it based on our short experience during our trip to southern part of Brasil. We took a bus to Curitiba and from then wanted to take a picturesque train towards the coast. I forgot to mention that communication became a bit of a problem as none of us speaks portuguese and most of the people understand Spanish but answer in portuguese, so it was fun and we were hoping we can get to the coast on time to catch the last ferry, with our knowledge of the language the changes to local buses could became a problem. Just outside the train station we met another traveler Luiz who was also taking a train and then changing for a bus and ferry to get to Ilha do Mel:) That was the best news of the morning! Luiz leaves in a town close to Curitiba and has got Polish ancestors - his grandparents came to Brasil in late 30ties. His very proud of his roots and we had a lot to talk about. By the way - there are some very positive feelings towards polish people in Brasil. When I left a bar and Luiz said to the man on the checkout that I'm from Poland he run out of the shop and started speaking in our language to me - very touched, another brasilian ladey on the island was singing 'sto lat'.

The train raid was beautiful, very slow but views very breathtaking and thanks to Luiz we got some history of the rail and explanations of what's outside the window translated to english. Once we got to Paranagua and sat to have beer waiting for our ferry, we recognized another couple from the train, who were also going to the island. Felipe and Mariana from Brasilia book a room in the same Pousada that me and Luke, and Luiz was going to meet his friend Gabriel and stay in the same village. From that moment it only got better and we enjoyed our time together - what a beautiful people were are. Again it's impossible to describe such a good moments and translate great vibes which are born between people  into limited words  but some of the relationship that are born in even a short period of time can be as strong as life-time friendships. One day we were discovering island with Felipe and Mariana and we came across an obstacle - the tide was in and part of the path was in the water. For a moment we considered going back but then decided we will try. It was fun to go through the rocks and waves together, we all got wet of course but we made it to where we wanted, had a great sea food lunch and celebrated with very strong caipirinhas (tasty brasilian drink). Another night Luiz took us to a special place to try melecas but that deserves a post on it's own and we'll wait for the photos from Luiz. Yes, as it sometimes happen the most happy moments stay out of the picture. 

The island itself is a little paradise - quite small, can be reached only by boat, one part of it is a nature reserve, there are no cars allowed and during the night one has to carry a torch everywhere as there aren't many lights. The beaches are very wide with soft and squeaky sand and lots of little white crabs running around. The ocean with warm waters and decent waves so Luke had a chance to play in his favourite environment. We managed to see some dolphins on a way there and back from the island and a seal playing by the pier. The island is full of coconut palm trees and banana trees with finger bananas - smaller than average european  ones but more tasty. Thanks to Luiz and Gabriel explaining lots of things to us we had an insight to Brasil, they also showed us few good bars and encouraged to try local things, we tried a pastel - fried pastry with different fillings - our favourite one was filled with bananas in a honey sirup sprinked with cinnamon. Other then that we enjoyed eating fresh fish and sea food. The breakfast in our Pousada was an absolute feast - full of fresh fruit, different kinds of home made bread, juices, cakes, cereal... The Pousada itself was more like 4star hotel, with a hammock in the room, so close to the ocean that during the morning we could hear the waves. What a life to leave on that island!!! We couldn't imagine a better ending to our journey and although it was very short in comparison with our stay in Argentina we will keep some of the  best memories from South America from Ilha do Mel.

Wiekszosc osob sie domyslila, ze wrocilismy do Polski. Troche dziwnie uswiadomic sobie, ze jeszcze dwa tygodnie temu bylismy w goracym raju. Postaram sie opisac nasz pobyt na Ilha do Mel (miodowej wyspie) najlepiej jak potrafie.

Z Puerto Iguazu (Argentina) pojechalismy autobusem do Foz do Iguacu (Brasil) i od razu odczulismy roznice. Wszystko wydawalo sie lepiej zorganizowane i czystsze po stronie brazylijskiej, bylismy bardzo ostrozni jako, ze nasluchalismy sie strasznych historii o napadach rabunkowych ale ludzie zaskoczyli nas swoja uprzejmoscia i skolonnoscia do pomocy. Nie chodzi o to, ze Argentynczycy byli niemili ale jest cos wyjatkowego w ludziach z Brazylii, ich otwarte serce, nieoceniajace podejscie do innych ludzi , zywotnosc  i piekno, wewnetrzne oraz zewnetrze. Jak zawsze pisze tylko na podstawie naszych doswiadczen, a zobaczylismy tylko poludniowy kawalek Brazylii. Autokarem dostalismy sie do Kurityby a stamtad planowalismy przemieszcac sie pociagiem w strone wybrzeza podziwiajac malownicze okolice. Zapomnialam wspomniec, ze po przekroczeniu granicy komunikacja troche sie skomplikowala jako, ze zadno z nas nie mowi po portugalsku, ludzie przewaznie rozumieja hiszpanski ale odpowiadaja juz po portugalsku, wiec zaczely sie przygody i mielismy nadzieje, ze jakims cudem uda nam sie wsiasc w odpowiednie lokalne srodki transportu i zlapac ostatni prom na wyspe. Przed stacja kolejowa poznalismy Luiza, ktory rowniez planowal pojechac pociagiem, pozniej przesiadka na autobus i promem na Miodowa Wyspe:). To byla najlepsza wiadomosc poranka. Luiz mieszka w miasteczku w poblizu Kurytyby i ma polskich przodkow - jego dziadkowie przyplyneli do Brazylii pod koniec lat 30stych. jest bardzo dumny ze swojego pochodzenia i mielismy sporo tematow do rozmow. W sumie to reakcje na moja polskosc byly bardzo pozytywne w Brazylii. Kiedy wyszlam z baru a Luiz powiedzial panu kasjerowi, ze jestem z polski ten wybiegl ze sklepu i bardzo poruszony ze lzami w oczach zaczal mowic do mnie w ojczystym jezyku, inna pani juz na wyspie zaczela spiewac 'sto lat'.

Podroz pociagiem byla piekna, bardzo powolna ale widoki zapieraly dech w piersiach i dzieki Luizowi, ktory tlumaczyl nam portugalski moglismy dowiedziec sie czegos o historii tej kolei oraz o mijanych miejscach. Kiedy dotarlismy do Paranagua i usiedlismy w barze w oczekiwaniu na prom, rozpoznalismy pare z tego samego pociagu, oni tez jechali na wyspe. Felipe i Mariana z Brasilii mieli zarezerwowany pokoj w tej samej Pousadzie co my, a Luiz mial spotkac sie ze swoim kolega Gabrielem i zatrzymac sie w tej samej wiosce co my. Od tego momentu bylo tylko lepiej i spedzilismy ze soba bardzo duzo czasu - piekne osobowosci. I znowu niemozliwe jest opisanie takich momento i przetlumaczenie pozytywnych wibracji ktore rodza sie miedzy ludzmi na slowa, ale niektore relacje  powstale w bardzo krotkim czasie moga byc tak mocne jak zyciowe przyjaznie. Jednego dnia wybralismy sie na podboj wyspy z Felipe i Mariana i natknelismy sie na przeszkode - przyplyw pochlonal czesc szlaku. Przez moment zastanawialismy sie nad powrotem, ale postanowilismy chociaz sprobowac. Dobrze bawilismy sie razem przechodzac przez zalane skaly i fale, oczywisce wszyscy bylismy w efekcei mokrzy, ale dotarlismy do wyznaczonego celu, zjedlismy pyszne owoce morza i uczcilismy wyprawe bardzo mocno caipirinha (smaczny brazylijski drink). Jednego wieczoru Luiz zabral nas do specjalnego miejsca, sprobowac melace, ale to zasluguje na osobny post okraszony zdjeciami od Luiza.. Tak, jak to sie czasami zdarza najszczesliwsze momenty nie zostaja uwienczone na zdjeciach.

Wyspa sama w sobie jest malym rajem - nie jest duza, mozna sie tam dostac tylko lodka, wieksza jej czesc jest rezerwatem przyrody, nie ma tam samochodow a w nocy trzena ze soba nosisc latarke bo nie ma tam zbytwielu latarni. Plaze sa bardzo szerokie z miekkim i piszczacym pod nogami piaskiem i ogromna iloscia bialych krabow biegajacych szybciutko. Ocean jest cieply z przyzwoitej wielkosci falami wiec luke mial okazje wyszalec sie w swoim ulubionym srodowisku. Udalo nad sie zobaczyc delfiny -  w drodze na wyspe i z powrotem oraz foke, ktora przyplynela w poblize mola. Wyspa jest pelna kokosowych palm oraz bananaowcow z kiscmi malych bananow (rozmiarem nie dorownuja znanym nam ze sklepow, ale smak jest bogatszy). Dzieki Luizowi i Gabrielowi, ktorzy duzo nam o Brazylii opowiedzieli, udalo nam sie sprobowac kilku lokalnych specjalow, sprobowalismy miedzy innymi pastelu - rodzaj smazonego ciasta wypelniony roznymi rzeczmi - nasz ulubiony to ten z bananem i miodem w srodku posypany cynamonem. Oprocz tego zajadalismy sie glownie swiezymi owocami morza oraz rubami. Sniadania w naszej Pousadzie to byla prawdziwa uczta - duzo swiezych owocow, rozne rodzaje domowej roboty chleba, soki ciasta, platki... Posouda byla bardziej jak cztero gwiazdkowy hotel , z hamakiem w pokoju, tak blisko oceanu, ze o poranku slyszelismy szum fal. Piekne zycie na takiej wyspie!!! Nie moglismy sobie wymarzyc piekniejszego zakonczenia naszej podrozy i pomimo tego, ze nasz pobyt tam byl o wile krotszy od czasu jaki spedzilismy w Argentynie, najpiekniejsze wspomnienia z Ameryki poludniowej beda wlasnie tymi z Ilha do Mel.

 Port in Paranagua. Port w Paranagua.

W drodze na magiczna wyspe. On a way to the magic island.

 With Mariana and Felipe in our Pousada. Z Mariana i Felipe w naszej Pousadzie.

 

Posejdon. Posseidon.

 I jego swita. And his subjects.

Location: here & now / Lokalizacja: tu i teraz:))

Next destination / Kolejny cel podrozy

Oh, both of us fell in love with Brasil - the people, food, climate, landscapes.... What a shame we came here so late, although we´re very happy we made it here anyway without having such a plans at the beginning of our journey. As soon as I´ll get to use the computer for longer we`ll publish long story from our stay here. Today we`re leaving as there were some plans made in October which we don`t want to change, we should get to our next destination on  Thursday and decided to put a photo up and see who will guess where we are. It should appear on Friday.

Ciao, ciao:))

Ach, zakochalismy sie oboje w Brazylii - ludzie, jedzenie, klimat, krajobrazy... Szkoda, ze tak pozno tu dotarlismy, cieszymy sie jednak, ze zdecydowalismy sie tu przyjechac na kilka dni pomimo tego, ze nie bylo tego w poczatkowych planach. Jak tylko bede miala wiecej czasu na dostep do komputera pojawi sie obszerna relacja z naszego pobytu.  Dzis wyjezdzamy jako, ze poczynilismy pewne plany juz w pazdzierniku i w sumie nie chcemy ich zmieniac, do nastepnego celu celu podrozy powinnismy dotrzec w czwartek, postanowilismy wstawic tylko zdjecie i zobaczymy kto zgadnie gdzie jestesmy. Najprawdopodobniej w piatek.

Ciao, ciao:))

Three frontiers / Trzy granice

For few days now we´re in Misiones province with a base in Puerto Iguazu. Argentina looks completely different here to everything else we´ve seen so far. First of all the weather - tropical zone, it´s extremely hot and humid. Everybody was warning me I won´t be able to take it but I prefer it to dry heat, I don´t feel dehydrated or over tired, one is sweating all the time, whole body being dump but I can´t moan. The nights are the worst, without a fan on it´s impossible to fall asleep, with a fan on it´s very lound and for example last night I dreamt about a tornado;). Regardless if it´s sunny or not the heat is present, and escaping to the shade doesn't really help. Luckily each hostel has a swimming pool here. The people are different here too, the natives are Guarani indians and they're visible on the streets. The earth has a strong blood colour, beautifull, it´s due to high iron oxide content. When we arrived here

it was raining and all of the paddles were amazingly red or orange. When walking barefoot the feet are slowly turning to indian feet. Walking along the streets we can admire banana trees in the gardens, mango trees, papaya and avocados are growing on the pavements like the alders in Poland. The friut is not ripe yet though. The amount of different kind of insects and all sorts of creepy-crawly is oher story. The ants are gigantic, mosqitos quite opposite - seem smaller and very quiet, you can't feel the bite only the annoying itching afterwards. The rest is fairly friendly - huge cycadas are the DJ´s. When we feel somthing on our skin we never know what has landed and quickly check. apparently even the beautifull butterflies can lie eggs in humans without us even feeling anything and then the larve is feeding of our flesh, so we don´t allow the beauties to sit on as for too long.

Puerto Iguazu is situated by the Parana river which divides three countries - Argentina, Paraguay and Brasil, there´s a place here when you can see all of the frontiers at the same time. We decided to go to Paraguay for a day, to Ciudad del Este which is very close and is said to be the biggest market place of South America. After we left Argetina and the gandarms stamped our passports out we were in no mans land foe few hours as neither the brasilians nor paraguayans are to bothered to stamp people in. We passed Foz de Iguacu (Brasil) and then to Paraguay. The biggest city chaos I´ve ever seen, cars standing in huge traffic. The whole city is one great market, sadly not the one we had in our heads. We thought we´ll find some local or at least south american products and we came to a market full of low quality everything probably from China. It reminded me of polish markets from early 90ties, fake original clothes, lots of socks, uncomfortable shoes, blankets with big prints on, duvets, etc. And on the top of it all a lot of electronics - like really a lot, everything that a technical soul can dream about. Lots of trickery happening too, somtimes after paying they swap item under the table or just put paper and stones to original packet and after leaving the counter there´s no discussion. We´re not technical souls. After few hours of being there we were totally drained. In front of every shop which sells more expensive items, bank, exchange there are smart looking guards with huge guns. The bullets are real. Street sellers are giving you a leaflet about the cheapest and best Canon and if you´re not interested they offer opium. Nearly all of them. One mobile seller was advertising the paralysers by trying themn out if front of people's faces. Luke nearly got tackeled. We left the city faster than we thought and appreaciated the fact that Puerto Iguazu is a small town with not very impressive infrastructure:)).

We went to a quartz quary Wanda which is nearby. The name sounds polish but I thought it might be a coincidence. It turned out that after the second world war a huge group of polish emigrants came to Misiones, they made their way through the jungle with the macheties and stayed in the area creating a town. One of them bought a big piece of land hoping to start a mate plantation and during preparation of the ground for planting the herb discovered huge vein of cristals. He named the mine after Wanda in honour of this polish princess who didn´t want to marry the german king so badly that she chose to throw herself to Wisla and die instead. Che, che, our guide was teling us the story glorifing Wanda, in the groiup me and a women from Germany;)) That´s how Wanda became the patron of the mine. Great trip, during the walk in the mines we heard the dynamite explotions, the whole body can feel the vibration, a bit scary. Most beautifull cristals I´ve ever seen, mostly ametysth, citrine and clear quartz. After leaving the mine we met a gentelman with goled teeth - an emigrant form Russia, who told us the story about the Poles. They are honoured here as the pioniers and apparently when they first came they said, we´d rather marry the mosquitos then the commrades. The local indian children when they see a white child they always shout : ej, polaco! Then we met another man this time from Buenos Aires who prepared delicious mango misçx for us. It´s so hot here that the body doesn´t feel like eating anything warm, doesn´t feel like eating at all at times. Luckily they have delicious liquidos here, friut shakes based on water or milk. Today we got a breakfest one: papaya and coconut on milk. Heaven!

We´re going to Brasil tomorrow - to spend few days on a paradise island Ihla do Mel and taste famous brasilisn beaches. We´re quite close;) And then we'll see. Siempre mejor:))

 Od kilku dni jestesmy w prowincji Misiones z baza w Puerto Iguazu. Argentyna wyglada tu zupelnie inaczej niz wszystko czego do tej pory doswiadczylismy. Po pierwsze pogoda - strefa tropikalna, jest niesamowicie goraco i wilgotno. Wszyscy mnie straszyli, ze bedzie okropnie, ale mi to odpowiada bardziej niz suche goraco, nie czuje sie odwodniona ani zbyt zmeczona, co prawda czlowiek caly czas sie poci, cale cialo jest wilgotne, ale nie moge narzekac. Najgorzej jest w nocy, bez wiatraka w pokoju nie da sie zasnac, z wiatrakiem glosno i na przyklad dzis snilo mi sie tornado;) Bez wzgledu na to czy jest slonecznie czy nie jest po prostu goraco, chowanie sie w cieniu nie pomaga. Na szczescie kazdy hostel ma tu basen:) Ludzie tez sa inni, lokalna ludnosc to indianie Guarani, widac ich badz tez mieszanki z bialymi osadnikami. Ziemia jest krwiscie czerwona, piekny kolor, zawdziecza to tlenkowi zelaza. Kiedy przyjechalismy tu akurat padalo i wszystkie kaluze byly cudownie czerwone badz tez pomaraczowe. Stapajac po ziemi stopy powoli nabieraja indianskich kolorow. Przechadzajac sie ulicami dostrzega sie drzewa bananowe w ogrodkach, drzewa mango, papai oraz awokado rosnace przy ulicy tak jak w Polsce topole. Niestety owoce nie sa jeszcze dojrzale. Bogactwo roznego rodzaju owadow oraz pelzajacych stworzen to juz inna historia. Mrowki sa gigantyczne, komary wrecz przeciwnie - jakby mniejsze i bardzo ciche, nie czuje sie uklucia tylko swedzenie dnia nastepnego. Reszta jest w miare przyjazna - ogromne cykady tworza muzyke. Czujac cos na skorze nigdy nie wiadomo co to jest, wiec za kazdym razem nastepuje szybki zwrot glowy sprawdzajacy owada. Podobno nawet piekne motyle moga skladac jaj w ludzkim ciele, nie czuje sie tego, pozniej larwa zywi sie naszym miesem, wiec nie pozwalamy motylom siadac zbyt dlugo na sobie.

Puerto Iguazu polozone jest nad rzeka Parana, ktora dzieli trzy kraje - Argentyne, Paragwaj oraz Brazylie, stojac na jednym z jej brzegow widac wszystkie trzy. Postanowilismy pojechac na jeden dzien do Paragwaju, do Ciudad del Este, ktore jest bardzo blisko i podobno jest najwiekszym targiem Ameryli Poludniowej. Po wyjezdzie z Argentyny, gdzie zandarmii przybili nam pieczatke nikt inny nie chcial wiec prze kilka godzin  bylismy w "no mans land". Przejechalismy przez Foz de Igucu ( Brazylia) a pozniej Paragwaj. Najwiekszy chaos miejski jaki kiedykolwiek widzialam, samochody stojace w gigantycznych korkach. Cale miasto jest wielkim targiem, niestety nie takim, o jakim myslelismy. W naszych glowach mielismy wizje lokalnych produktow, czegos z amerykaskim charakterm a spotkalismy sie z chyba chinskim zalewem wszystkiego. Przypominalo mi to troche polskie bazary z poczatku lat 90tych, podrabiana odziez, duzo skarpetek, niewygodne buty, koce z wielkimi nadrukami, posciel, etc. A oprocz tego mnostwo elektroniki, wszystko czego techniczna dusza moglaby zapragnac. Trzeba uwazac, bo czasmi kupi sie cos a pod lada pakuja inny towar badz tez papaierr i kamienie dla wagi, a po odejsciu od kasy reklamacji nie przyjmuja. My nie jestesmy techniczni. Po kilku godzinach bylismy totalnie wypompowani. Przy kazdym sklepie z drozszymi towarami, banku, kantorze stoja elegancko ubrani ochroniarze ze strzelbami na ramieniu. Prawdziwe naboje. Panowie na ulicy daja ci ulotke zachwalajaca najnizsze ceny aparatu Canon, jesli nie chcesz proponuja opium. Prawie wszyscy. Jeden mobilny uliczny sprzedawca sprzedawal paralizatory pstrykajac nimi bardzo blisko ludzi, Luke prawie sie na jeden natknal. Zmylismy sie stamtad dosc szybko i docenilismy fakt, ze Puerto Iguazu jest bardzo malym miasteczkiem z niezbyt rozwinieta infrastruktura:))

Wybralismy sie tez do pobliskiej kopalni krysztalow Wanda. Imie polskie, ale myslalam, ze to zbieg okolicznosci. Okazalo sie, ze po drugiej wojnie swiatowej do Misiones przybyla duza grupa polskich emigrantow, ktorzy zasiedlili okolice miasteczka przebijajc sie przez dzungle za pomoca maczet. Jeden z nich kupil ziemie z mysla o plantacji mate i podczas przygotowynia jej pod uprawe ziola natrafil na zyle krysztalow. Nazwal ja Wanda na czesc polskiej ksiezniczki, co Niemca nie chciala i wolala rzucic sie do Wisly niz wyjsc za niego za maz. Che, che nasz przewodnik opowiadal nam ta historie, w grupie ja i pani z Niemiec;)) Tak wiec Wanda stala sie patronka kopalni. Swietna wyprawa, podczas przechadzki po kopalni slyszelismy wybuchy dynamitu, cale cialo czuje wibracje, troche straszne. Przepiekne krysztaly, glownie ametyst, cytryn i kwarc. Po wyjciu poznalismy starszego pana ze zlotymi zebami - emigranta z Rosji, ktory opowiedzial nam historie Polakow. Sa tu bardzo cenieni jako pionierzy, podobno przyjechali tu mowiac, ze wola ozenic sie z komarami niz z komratami. Indianskie dzieci w Wandzie jesli zauwaza biale dziecko wolaja : ej, polaco! Pozniej poznalismy innego przybysza z Buenos Aires tym razem, przyrzadzil dla nad pyszny mix mango. Jest tak goraco, ze nie chce sie jesc cieplych rzeczy, wlasciwie w ogole nie chce sie jesc. Na szczescie maja tu pyszne liquidos, shaki owocowe z woda lub mlekiem. Dzis na sniadanie pilismy papajowo-kokosowy na mleku. Niebo!

Jutro ruszamy do Brazylii - spedzic kilka dni na rajskiej wyspie Ilha do Mel i zaznac slynnych brazylijskich plazy. Jestemy w koncu blisko;) A pozniej zobaczymy. Siempre mejor:))

 Bananowiec -kwiat i owoce. Banana tree - the flower and fruit.

 

Mate plantation.

Where the rainbows are born/ Tam gdzie rodza sie tecze

WOW - yesterday we visited Iguazu Falls. The views are amazing. Their beauty, strengh and sound cannot be zlosed in words or captured in the picture. I tried but they loose live when they temporarily "stop flowing" in the photo. The day was sunny and nearly each waterfall had its own rainbow - magical. We took a boat to a little island on Parana River where  the black vultures are nesting, they are huge, circle over the falls and the island, some of them so used to the view of people that they don´t fly away seeing turists. The park is full of animals, iguanas are calmly walking along the paths, coati attack lunching turists everywhere, and the ants are just gigantic. The rest is not easily spottable. Luke saw a tucan for a second, I missed it unfortunately. Walking back from seeing the last fall we decided to miss the tourist train and walked back, thanks to that we saw a monkey family and nearly stepped over poisonous snake. Fortunately Luke spotted it on time and we just let it pass. The adrenaline jumps very high and every following step we took was very consious. Beautifully colourfull butterflies dance around the people. 

We left the biggest of the falls for the last - Garganta del Diablo, to see ir you need to cross the river, after a long walk you start to hear it and then it appears. We couldn't take our eyes of it - man stands mesmerised, looking into water falling down with such a great force. Magical. Unfortunately we weren´t able to stand there for too long as the crows of people are continously coming onto the litle platform:(

We visited the argentinian side of the falls, more beautifull one, where you can come very close to the falls. I won´t be writing anymore - below few photos.

WOW - wczoraj odwiedzilismy wodospady Iguazu. Widoki sa niesamowite. Ich piekna, sily ani dzwieku nie da sie zamknac ani w slowach ani uchwycic na zdjeciach. Probowalam, ale traca zycie, kiedy chwilowo "przestaja plynac" na zdjeciu. Dzien byl sloneczny i prawie przy kazdym wodospadzie mozna bylo dostrzec tecze - magiczne. Przeplynelismy lodka na mala wysepke na rzece Parana, gdzie roi sie od czarnych sepow, sa ogromne, koluja nad wyspa i wodospadami, niektore przyzwyczajone do widoku ludzi nie odfruwaly na nasz widok. Park jest pelny zwierzat, iguany przechadzaja sie spokojnie, coati atakuja jedzacych lunch turystow na kazdym kroku, a mrowki sa przeogromne. Reszte nie tak latwo dostrzec. Luke widzial tukana przez ulamek sekundy, ja niestety nie. Wracajac z ostatniego wodospadu zdecydowalismy sie ominac turystyczny pociag i wybralismy spacer, dzieki temu wiedzilismy malpia rodzine oraz prawie wrkoczylismy na teren jadowitego weza. Na szczescie Luke zuwazyl go w pore i pozwolilismy mu przejsc. Adrenalina podnosi sie momentalnie i kazdy krok po spotkaniu byl bardzo swiadomy. Przepiekne kolorowe motyle tancza wokol ludzi.  

Najwiekszy wodospad zostawilismy na koniec - Garganta del Diablo, zeby go zobaczyc trzeba przeciac rzeke, po dlugim spacerze najpierw slychac huk wody a poozniej pojawia sie ona - Garganta. Nie mozna od niej oderwac oczu - czlowiek stoi jak zaczarowany wpatrujac sie w splywajaca z ogromna sila wode. Magiczne. Niestety nie da sie stac tak za dlugo jako, ze zewszad na mala widokowa pklatforme napieraja kolejne tlumy ludzi:( 

Odwiedzilismy strone argentynska, piekniejsza, gdzie mozna podejsc bardzo blisko do wodospadow. Nie bede juz pisac - kilka zdjec ponizej.